De Hilton Bed-In vijftig jaar geleden

(Presentatie Hilton Hotel Bed-In 31 maart 2019)


Vijftig jaar geleden trouwden John Lennon en Yoko Ono in Gibraltar. Dat was best wel een pijnlijk moment voor de Beatle fans. Yoko Ono was immers de stoorzender die er voor zorgde dat the Beatles uit elkaar aan het vallen waren.
Was die bruiloft te verwachten?
Ach, het hing in de lucht. Ik was net zelf op 3 maart getrouwd, Paul McCartney trouwde een paar dagen later op 12 maart met Linda Eastman, en nu trouwde op 20 maart John en Yoko met elkaar. Ik had kennelijk het goede voorbeeld gegeven.

Terwijl ik mijn wittebroodsweken in Zaandam doorbracht, besloot John Lennon samen met Yoko Ono tijdens hun wittebroodsweek toepasselijk zeven dagen in bed te blijven. In het Amsterdamse Hilton Hotel, om een vredesboodschap te brengen.

Daar moest natuurlijk wel pers bij komen

Er moest wel pers bij. Daar moest de platenmaatschappij Bovema dan maar voor zorgen. Labelmanager Hans Boskamp speelde op zeker en schakelde daarom meteen Henk van der Meijden van de Telegraaf in. Geen krant die nou echt paste bij een vredesboodschap van John Lennon, maar wel de meest gelezen krant van Nederland. Dus daarmee was de pers in ieder geval geregeld.

Maar eerlijk, van der Meijden pakte het goed aan. Hij wachtte het paar op bij de grens van Amsterdam, stapte daar in hun witte Rolls Royce en kon zo meerijden om als een soort Tom-Tom het paar zonder problemen naar het Hilton hotel te brengen.


Daar kwamen ze op 24 maart, om 23.37 uur aan.

Er stond een flink groepje fans om ze welkom te heten. Ik was daar niet bij. Het was 1969, als je om middernacht voor het Hilton stond was één ding zeker, geen openbaar vervoer meer om thuis komen. Ik had voor een vervanger gezorgd, fanclub medewerker Frits Ubels. Hij was eigenlijk de voorzitter van de Joost den Draaijer fanclub, maar wilde voor deze gelegenheid fungeren namens de Beatles fanclub.
Hij zou een bos bloemen aanbieden aan het bruidspaar. Maar John en Yoko keken bij aankomst nauwelijks naar de fans, ze liepen vermoeid, zonder iets te zeggen, het hotel binnen, naar hun kamer op de 9e verdieping. Die bloemen zijn waarschijnlijk naar Joost de Draaijer gegaan.

Journalisten stonden in de rij 

De angst dat er niet voldoende publiciteit zou komen was niet nodig. Een Engelse krant had het gerucht verspreid dat ze voor het oog van de journalisten de liefde zouden gaan bedrijven.
Dat leek niet eens zo onlogisch. Ze hadden per slot van rekening net een LP uitgebracht waarop ze beiden frontaal naakt op de hoes stonden.
Mede door dat gerucht wilde iedere journalist naar die hotelkamer.


Het werd het een behoorlijk gekkenhuis Er was zoveel journalistieke belangstelling dat de meubels uit de hotelkamer verwijderd werden. De journalisten werden in groepjes van ongeveer 50 personen de kamer in gelaten en moesten rondom het bed van John en Yoko op de grond zitten om vragen te stellen en foto's te nemen.
Daar lag het paar. Wel op bed, maar in witte pyama. En het moest over de vrede gaan, niet over the Beatles. Een Bed-In voor de vrede.

Wat ze precies moesten vragen wisten ze eigenlijk niet. De jongeren van die tijd waren wel opstandig, de journalisten niet.

Daar moest ik natuurlijk bij zijn

Natuurlijk was het duidelijk dat de fanclub, of liever gezegd ikzelf, hier bij moest zijn. Sinds 1963 was ik president van de Nederlandse Beatles fanclub en nu was John Lennon opeens onder handbereik. In 1964 had ik op Schiphol zijn leren jasje al eens aangeraakt. Nu zou ik hem zeker moeten spreken.
Maar dat ging niet vanzelf. Ik had wel contact met de platenmaatschappij, maar een fanclub werd in die tijd niet echt serieus genomen.

Om niet over het hoofd gezien te worden stuurde ik twee telegrammen naar het Hilton Hotel. Eén om het echtpaar te feliciteren, en één om ze namens de fans welkom te heten in Amsterdam.

Maar daarmee was ik nog niet binnen

Het lijkt er op dat Constance Vrijdaghs daar het meest van geprofiteerd heeft. Terwijl ik nog druk bezig was Karel Hille en later Hans Boskamp van Bovema telefonisch te pakken te krijgen stapte zij doodgemoedereerd het Hilton Hotel binnen, gewapend met haar lidmaatschapskaart van de fanclub, en kreeg ze daarmee toegang tot de meest begeerlijke plek in Amsterdam van dat moment: Kamer 902 van het Hilton Hotel.

De bewaking was kennelijk nog niet helemaal goed geïnstrueerd en die lidkaart zag er ook best professioneel uit, met een handtekening van mij, als de president van de fanclub er op.
Het lukte wel een paar mensen om zonder uitnodiging binnen te komen. Ook Govert de Roos was als 15-jarige aspirant fotograaf gewoon binnen gekomen met een zelfgemaakte perskaart.

Ik kende dat truukje wel, ik had al in 1963 zelf een perskaart gemaakt om gratis naar concerten te gaan. Nog beter hielp het als je een grote fototas nonchalant over je schouder had en dan via de artiesteningang naar binnen stapte. Dat werkte altijd.
Maar in dit geval had ik wel het idee dat ik als president van de fanclub gewoon een uitnodiging zou krijgen. Maar dat ging bijna mis. Geen fanclub, want er mocht alleen over vrede gesproken worden en niet over the Beatles. Het kostte moeite om uit te leggen dat ik namens de fanclub ook best wel over de vrede kon praten.

Ik mocht komen, maar mondje dicht

Op zaterdagochtend, 29 maart kreeg ik eindelijk toch een verlossend telefoontje. Althans, ik belde zelf weer eens want telefoon hadden we niet. Ieder contact verliep via de telefooncel voor de deur van onze flat.
Ik mocht toch komen. Op verzoek van John Lennon waren die middag redacties van schoolkranten uitgenodigd, daar konden we dan wel bij komen, maar nogmaals: mondje dicht, niet vertellen dat je van de fanclub bent, want dat mag niet.

Hals over kop vertrok ik samen met Annemieke naar het Hilton Hotel. Snel namen we twee singletjes mee, een paar fanclubbladen en natuurlijk een fototoestel.
Het kostte een taxirit om op tijd aan te komen bij het Hilton Hotel, waar de beveiliging inmiddels behoorlijk was opgeschroefd. Zonder perskaart of uitnodiging kwam je nu echt niet meer binnen. We werden drie keer gecontroleerd: om het hotel binnen te komen door de portier bij de ingang, een tweede keer om de lift in te komen en een derde keer op de gang van de negende verdieping om de kamer in te komen waar de persconferentie met de schoolkranten net begonnen was.

Daar zat ik dan, op de grond, voor het bed van John Lennon en Yoko Ono, Op twee meter afstand van zijn blote voeten. John en Yoko in pyama, temidden van een stuk of 50 andere jongens en meisjes die probeerden intelligente vragen te stellen. “Waarom doe je dit”, “Waarom in het dure Hilton Hotel”, “Denk je dat dit de vrede echt zal helpen”? Iedere vraag werd uitgebreid en vriendelijk beantwoord. John duidelijk, bijna als een schoolmeester. Yoko aanvullend met een zacht stemmetje. Eerlijk gezegd, kon ik ook geen betere vragen uit mijn mond krijgen. Ik kon alleen maar kijken en luisteren. Keek met verbaasde ogen naar het hele tafereel en maakte foto's, dat leek me belangrijker.

Na een half uurtje werd gevraagd de kamer weer te verlaten, maar dat was natuurlkijk nog niet mijn bedoeling.

These people are from the fanclub
Zo onopvallend mogelijk verplaatste ik me richting John Lennon in plaats van naar de deur. Toen de kamer vrijwel leeg was waagde ik het er op mezelf voor te stellen en te vragen of hij het fanclubblad wilde signeren.
“These people are from the fanclub” zei hij tegen Yoko en hij schoof een paar fanclubbladen aan haar door. XZou hij me er nu uitgooien? Nee, natuurlijk niet. Ze signeerden beiden vriendelijk de fanclubbladen en de meegenomen singletjes. Hoezo de fanclub was niet welkom? We werden door John en Yoko vriendelijk behandeld en kregen hun handtekeningen nota bene op het fanclubblad.
Maar nu moesten we echt de kamer uit, er stond al weer een nieuw legertje persmensen klaar op de gang.
De twee singletjes met handtekening heb ik verloot onder de fanclub leden, de gesigneerde fanclubbladen heb ik nog.

Maandag 31 maart vertrok het echtpaar per vliegtuig, nu naar Hotel Sacher in Wenen. Daar stond een Bag-In op het programma.

Vertrokken zonder te betalen

Volgens de filmdocumentaire “In bed met John en Yoko” zijn John en Yoko vertrokken zonder de rekening te betalen.
Dat zal wel kloppen, de koningin heeft ook nooit geld bij zich als ze ergens op visite gaat. De rekening werd voorgeschoten door Hans Boskamp, namens de platenmaatschappij.
Inmiddels weten we dat het verblijf in het Hilton Hotel 8250,50 gulden gekost. Maar er was nog meer. Hans Boskamp betaalde ook de vliegtickets van John en Yoko naar Wenen, het verblijf aldaar in Hotel Sacher, de persconferentie en de volledige cameraploeg, zodat het voorschotbedrag was opgelopen tot 17.760,50 gulden. Of EMI, Apple of John Lennon heeft terugbetaald is niet bekend.
Maar drie maanden later, op 27 juni, stuurde reisbureau DE MAGNEET een brief naar Bovema met het vriendelijk doch dringende verzoek nu eindelijk eens de rekening van 5147,00 gulden te betalen voor de vliegreis naar Wenen ten name van de heer J. Lennon. Dat doet het ergste vrezen.

Hoe zinvol was die Bed-In eigenlijk?

Je kunt je afvragen of zo'n Bed-In voor de vrede zinvol is.
De meeste journalisten vonden het volkomen onzin. Maar dat weerhield ze er niet van om met honderden te komen opdagen en pagina'svol te schrijven in hun krant. Het was ook echt wel een actie die hoorde bij die tijd. Jongeren geloofden in hun eigen kracht. We hadden genoeg van kernbommen, van de oorlog in Vietnam en en van president Nixon.. Ja, sorry we waren inderdaad wel zo naief dat we dachten dat als de oorlog in Vietnam beeindigd zou worden, het vrede zou zijn op de wereld. Daar is weinig van terecht gekomen.

John Lennon zei later:
“Het waren zeven dagen voor films, foto's en interviews, maar vrijwel niemand had enig benul wat we bedoelden” Twee jaar later bracht hij dat nog eens onder woorden:
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you will join us
And the world will be as one

 

Bekijk hier de fotoimpressie van 50 Years Bed-In