DE FANCLUB KERSTPLATEN,

IN THE BEGINNING ...

 

In november 1963 KREEG IK verrassende post uit Engeland: een enveloppe met daarin een speciale kerstuitgave van the Beatles, een zogenaamde flexy-disc. (wie weet tegenwoordig nog wat dat is? het is een dun plastic plaatje dat meestal werd gebruikt voor reclamedoeleinden). Op dit speciale Beatles kerstplaatje wensten the Beatles hun fans een goed nieuwjaar door middel van liedjes, sketches en berichtjes. Deze speciale plaat was alleen bestemd voor de leden van de Engelse fanclub (dat waren er in die tijd al 30.000).

 

DE FANCLUB OP RADIO VERONICA

 

Ik besloot meteen Radio Veronica op te bellen om te vertellen wat ik in mijn bezit had, en werd meteen door Cees van Zijtveld uitgenodigd om in zijn radioprogramma het plaatje te laten horen en over the Beatles en de fanclub te vertellen. Dat was mijn eerst contact met Radio Veronica. De studio was toen nog op de Zeedijk in Hilversum en de studio's waren bekleed met eierdoosjes om de juiste akoestiek te krijgen. Tineke zou jaren later nog eens tegen me zeggen: 'Ik zie jou nog zo binnenkomen in je korte broek”. Dat was enigszins overdreven, maar geeft wel aan hoe vroeg er al een nauw contact was tussen Veronica en de Beatles fanclub.

Enfin, ieder jaar kwam er weer zo'n Beatles kerstplaatje uit en ieder jaar kreeg Radio Veronica via de fanclub de Nederlandse etherpremiére.

 

DE KERSTPLATEN LP

 

Het bleef zo dat deze kerstsingles alleen voor Engelse fans bestemd waren. Mijn poging om ook voor de Nederlandse fans zo'n plaatje beschikbaar te krijgen werd afgewezen. Via Radio Veronica konden de fans de plaatjes wel op een bandrecorder opnemen,.
In 1970 kwam er geen nieuw kerstsingletje meer. In plaats daarvan kregen de Engelse fans een echte LP met daarop alle verschenen kerstplaten. Dat vond ik toch wel een erg groot onrecht tegenover de buitenlandse fans en ik besloot daarom deze LP “illegaal” uit te brengen. Hij was toch bedoeld voor fanclubleden? Nou, in Nederland waren óók fanclubleden.

 

In die tijd waren toevallig de ”bootleg” LP's erg in opkomst. LP's met liveopnamen of afgekeurde studio-opnamen die de platenmaatschappij niet uit wilden brengen, maar voor de hardcore fans echt de kers op hun verzameling waren. Ze waren enorm gewild bij een klein fanatiek publiek.

Zoiets wilde ik dus ook doen met de kerstplaatjes van the Beatles. Maar hoe pak je zoiets aan? Ik had werkelijk geen idee, en de mensen in het witte platen wereldje zaten er niet om te springen om het ons te vertellen.

Wie uiteindelijk een tipje van de sluier ophief weet ik niet meer, maar we kwamen via een markthandelaar op het Waterlooplein terecht bij een bedrijfje in Rotterdam, die ons helaas ook niet kon helpen, maar ons wel doorverwees naar een kleine platenmaatschappij, de EBL studio's in Wittem.

 

EEN KLOOSTER IN WITTEM

Op 30 september 1970 ging ik daarom, samen met Piet Schreuders en Ed Visser, in de auto van de vader van Ed, naar het Limburgse Wittem. Een beetje zenuwachtig, we stonden immers op het punt illegale activiteiten te begaan.

Wittem, dat was in die tijd een enorme afstand vanaf Zaandam. En hoe zou de studio reageren? Misschien liepen we wel in een val van de STEMRA. Aangekomen in Wittem vielen we meteen een beetje om van verbazing. Op het aangegeven adres was een klooster. Dat klopte ook, zei een bordje: “Studio EBL achterom”. De opnamestudio was in het bijna paterloze klooster gevestigd.

De EBL studio bleek zich vooral bezig te houden met het op de plaat zetten van Limburgs “talent”. Carnavalsmuziek bijvoorbeeld. Het systeem was simpel en doeltreffend: huur een avond een café, laat de plaatselijke carnavalsband spelen, nodig het dorp uit, schenk gratis drank en laat de bandrecorder lopen. Dat levert gegarandeerd genoeg gezang en gehos op om een LP van samen te stellen, die vervolgens door het hele dorp gekocht wordt, want ze zijn er allemaal op te horen.

Een prima bedrijf dus om een LP te laten persen die niet helemaal door de beugel kan en we kregen dan ook de verzekering dat ze de kerst LP zonder probleem voor ons konden verzorgen. 

We konden die avond ook mee naar een talentenjacht die EBL organiseerde in danspaviljoen Eureka in Vaals, maar de enige herinnering die ik daar aan heb is dat het allemaal nogal ranzig was. Ondanks dat bleven we die nacht in de studio slapen. Zaandam was echt te ver weg om terug te gaan. En niet vergeten: we moesten ook wel even alles contant vooruit betalen, maar daar had ik op gerekend en alles zou nu immers zonder problemen voor elkaar komen.

Daar begon ik wel aan te twijfelen toen we drie weken lang niets meer hoorden

en de telefoon niet meer werd opgenomen. Het werd tijd om eens poolshoogte te gaan nemen. Zenuwachtig ging ik voor de tweede keer naar Wittem. Maar er was slechts een klein probleem, de mastertape was gemaakt, maar de platenperserij wilde niet persen.

 

HAMBURG

Maar er kwam een oplossing, er was inmiddels een andere perserij gevonden, in de buurt van Hamburg, die wél wilde persen, maar die wilde de platen niet naar Nederland versturen vanwege mogelijke problemen aan de grens met de douane. We moesten ze zelf gaan ophalen.

Dat betekende dus: een ritje naar Hamburg. Geen probleem, dan kon dat meteen even gecombineerd worden met een pelgrimstocht langs de Starclub op de Reeperbahn.

De platenperserij noemde zich Schallplatten Presswerk Hamburg, maar bleek helemaal niet in Hamburg gevestigd te zijn maar in Kaltenkirchen, dat is nog eens 40 kilometer verderop, op een wat treurig industrieterrein. Maar de reis was niet voor niets, de platen stonden klaar, 500 stuks met een wit label in een witte binnenhoes en in neutrale kartonnen dozen. Daarmee moesten we de grens over, net doen of we terugkwamen van een dagje uit, rustig doorrijden bij de douane. Zo lukte het inderdaad het “fanclub kantoor” in Zaandam weer te bereiken.

 

METEEN UITVERKOCHT

De platen hadden we, en omdat we geen idee hadden hoe en waar je een LP hoes kon laten maken hadden we via Ed Visser bij de plaatselijke drukker waar hij werkte, stevige roze kartonnen vellen laten bedrukken met de tekst “Christmas message from Liverpool” en een soort cartoon van the Beatles er op, waarschijnlijk overgenomen uit een nieuwsbrief van de Engelse fanclub. Die vellen moesten handmatig dubbelgevouwen worden en met nietjes dichtgemaakt. Zonder twijfel de minst professionele platenhoes die er bestond Maar een andere oplossing wisten we niet. De LP paste er in, samen met een speciale gestencilde insert met het stripje “The Boys met Max” met een uitleg wat er op de plaat stond en de vermelding “Deze plaat kost f1 12,50, betaal er niet méér voor”. Een prachtige aanwinst voor de leden van de fanclub, voor zover ze hem bestelden. En na een middagje bellen naar alle Provadya-clubs in Nederland was de rest van de oplage ook verkocht. Vijfhonderd stuks, daar bleef het wat ons betreft bij. Maar het waren er te weinig, er was veel meer vraag naar die leuke kerstplaatjes en al snel kwamen er andere persingen op de markt, de fanclub had daar niets meer mee te maken.