In 1963, de eerste maanden dat the Beatles als een raket omhoogschoten op de hitlijsten, was het voor iedereen duidelijk dat dat mede kwam door de visie en inzet van Brian Epstein. Brian werd daarom al snel door de pers gebombardeerd tot "vijfde Beatle", en terecht. Maar er waren meer "vijfde Beatles". Stuart Sutcliffe natuurlijk, Hij speelde als vijfde man mee in de groep, maar werd in Hamburg verliefd op Asrtrid Kirchher en bleef achter in Hamburg toen the Beatles weer naar Liverpool gingen. Hij had trouwens als eerste een "Beatlekapsel", geknipt door Astrid, dus ook Astrid was een beetje de vijfde Beatle? Oja, en Tony Sheridan dan? met hem hadden ze toch een paar plaatopnames gemaakt, dan was hij toch zeker ook een "vijfde Beatle". En wat te denken van Klaus Voormann, die beschouwd wordt als hun "ontdekker" in Hamburg en de LP hoes van Revolver ontwierp. Tja, en zo kunnen we doorgaan. Want producer George Martin, die was toch zéker de vijfde Beatle.

In Nederland was in 1964 Jimmy Nicol de vijfde Beatle. Jimmy was een paar dagen de Beatles drummer die inviel voor een zieke Ringo Starr. Ook tijdens hun Nederlandse concerten. Hij maakte de beroemde boottocht door Amsterdam mee en is "voor eeuwig" Beatle drummer dankzij de TV opnamen in Treslong. Hoeveel Beatle kun je zijn? 

Er waren op die manier nogal wat "Vijfde Beatles".  Volkskrant journalisten Paul Onkenhout en John Schoorl vonden er 64. Ze bundelden deze 64 "Vijfde Beatles", in een boek.

Ik sta ook in dat boek. Als president van de Nederlandse Beatles fanclub werd ik in krantenartikelen inderdaad vaak de vijfde Beatle genoemd, omdat journalisten vonden dat ik in Nederland toch wel degene was die het dichtste bij the Beatles stond. Een eer om zo genoemd te worden, maar een tikkeltje overdreven vond ik altijd wel.

Ik voelde me zelf meer de secretaresse van the Beatles en ik zal uitleggen waarom. Vanaf het moment dat the Beatles bekend werden begonnen fans hen brieven te schrijven. Ik was er één van. Ik vroeg toestemming om een Nederlandse Beatles fanclub te beginnen. Ik schreef de brief in januari 1963 en kreeg antwoord in november. Zolang duurde het voordat mijn brief bovenaan de stapel terecht was gekomen.

Brian Epstein vond het in die tijd belangrijk dat alle brieven beantwoord werden. Over het algemeen werden ze beantwoord door het opsturen van een leuke publiciteitsfoto.

Ook Nederlandse fans schreven naar the Beatles. Meestal scheven ze gewoon in het Nederlands, en als adres: "Beatles Liverpool" of zelfs "Beatles Engeland" maar dat kwam altijd allemaal aan op het juiste adres.
Vanaf het moment dat ik de fanclub had werden alle brieven die uit Nederland kwamen in Londen steeds in een grote postzak gegooid. Als de zak vol was werd die naar Nederland gestuurd. Dat waren honderden brieven per maand. Het beantwoorden van de Nederlandse post was opeens MIJN taak geworden. Zo werd ik (onbezoldigd) de "secretaresse" van the Beatles. Tja, dichterbij the Beatles kun je toch niet staan?

Overigens, de meeste briefschrijvers vroegen om een foto met handtekening, soms waren het liefdesbrieven, verzoeken om geld of de vraag of John en Paul ook eens een liedje voor hen zouden willen schrijven. Ik stuurde iedereen een gestencilde bedankbrief en wees ze er op dat ze lid konden worden van de fanclub, wat de meesten niet deden. Jongeren hadden in die tijd erg weinig zakgeld. Het lidmaatschap van de fanclub was net zo duur als een singletje, dan koop je natuurlijk liever de nieuwste Beatle plaat! (en een postzegel, om aan the Beatles een foto met handtekening te vragen)